اخلاق خانوادگي

در خانواده مهربان بود، نسبت به همسران خود هيچ گونه خشونتي نمي كرد و اين بر خلاف خلق و خوي مكيان بود.بدزباني برخي از همسران خويش را تحمل مي كرد تا آنجا كه ديگران از اينهمه تحمل رنج مي بردند.او به حسن معاشرت با زنان توصيه و تاكيد مي كرد و مي گفت: همه مردم داراي خصلتهاي نيك و بد هستند، مرد نبايد تنها جنبه هاي ناپسند همسر خويش را در نظر بگيرد و همسر خود را ترك كند، چه، هر گاه از يك خصلت او ناراحت شود خصلت ديگرش مايه خشنودي اوست و ايندو را بايد با هم به حساب آورد.

او با فرزندان و با فرزندزادگان خود فوق العاده عطوف و مهربان بود، به آنها محبت مي كرد، آنها را روي دامن خويش مي نشاند، بر دوش خويش سوار مي كرد، آنها را مي بوسيد و اينها همه بر خلاف خلق و خوي رايج آن زمان بود.روزي در حضور يكي از اشراف، يكي از فرزندزادگان خويش - حضرت مجتبي(ع) - را مي بوسيد، آن مرد گفت: من دو پسر دارم و هنوز حتي يك بار هيچ كدام از آنها را نبوسيده ام.فرمود: من لا يرحم لا يرحم ⁽¹⁾.

كسي كه مهرباني نكند رحمت خدا شامل حالش نمي شود.

نسبت به فرزندان مسلمين نيز مهرباني مي كرد.آنها را روي زانوي خويش نشانده، دست محبت بر سر آنها مي كشيد.گاه مادران، كودكان خرد سال خويش را به او مي دادند كه براي آنها دعا كند.اتفاق مي افتاد كه احيانا آن كودكان روي جامه اش ادرار مي كردند.مادران ناراحت شده و شرمنده مي شدند و مي خواستند مانع ادامه ادرار بچه شوند.او آنها را از اين كار به شدت منع مي كرد و مي گفت: مانع ادامه ادرار كودك نشويد، اينكه جامه من نجس بشود اهميت ندارد، تطهير مي كنم.